Pagina's

donderdag, januari 31, 2019

Sorry, can't make it (living with migraines)

When you have the flu, you are likely to spend most of the day under a blanket on the couch. You can do some things, but get exhausted quickly, and your head feels unable to think straight.
You walk around the house like a zombie, eat and drink a little, and spend some time online, scrolling  a bit through some posts. Just to have a feeling you don't miss out on everything, and to avoid boredom.
Sometimes you complain on social media about being ill and people start sending get well wishes and offer to bring you some groceries. They tell you to take enough rest and take your time to get well. You feel loved and realise you are blessed with friends that care about you and if you really needed help, they would be there for you.


When you have a migraine... you are likely to spend most of the day under a blanket on the couch. You can do some things, but get exhausted quickly, and your head feels unable to think straight. 
You walk around the house like a zombie, eat and drink a little, and spend some time online, scrolling  a bit through some posts. Just to have a feeling you don't miss out on everything, and to avoid boredom.
Sometimes you complain on social media about having a migraine and people start sending messages about wonder remedies that would prevent migraines. (it worked for their neighbours mother's friend!). They suggest over the counter painkillers or whatever massage or drink to get instant relief. Unwillingly implying you probably did not do enough to get yourself going again. 
You feel that people around you don't understand what it means and increasingly often decide against telling anyone you have a migraine.

I'm sure they all mean it in the best possible way. But why are the reactions so different from any other disease?

The problem is that most people don't realise what having migraines does to your life.
Most people know that the pain can be very bad. And some also know there are other symptoms.
But the majority of people don't realise that migraineurs have these attacks EVERY MONTH, EVERY WEEK, or sadly for some people, even EVERY DAY! But we never know when it will come.
Imagine what that does to your life...

And, not all attacks are a wall banging, vomiting, dark room drama. Often with the help of prescribed medicines, we can reduce them to something i'd like to compare to a flu. Not the symptoms, but in terms of functioning and impact.
So let's get back to that comparison.




Can you remember your last flu? And how you felt about that?
It probably came at an inconvenient time. You wanted to do things, had things planned! You fight it for some time and try to keep going. Maybe you can drug yourself enough to go to that very important meeting or your best friends wedding. But you probably have to give in at some point. You're grounded for a day or two. All the home remedies and over the counter meds can only soften the rough edges a bit. You know you'll survive, but you have to sit it out. When you start feeling better, you still need one or two days to recover. Still a bit beaten up, you get out again and start catching up of all things dropped.

With migraines it's the same, including the recovery period and the catching up afterwards.
The difference is that your flu will probably only pop up once or twice a year.
But with migraines... the next attack can very well start just one day after recovering from the previous one.
For me, i'll have 5, or if i'm lucky, 10 'normal' days before a new attack shows it's first signs.
Imagine heaving a flu every other week...
Flu, recover, have a nice week, flu again, recover, great week, flu, recover, good week, flu... etc.
And this, your WHOLE life.

Really try to imagine that.




So please people. Before you start about home-remedies, or think someone is faking a migraine...
You don't know whats inside someones head.
They might be in pain. They might be on a high dose of some medicine, coping, just to be there with you. To do their job. Even if they say they are ok. Even if they look ok.
Migraine will not kill us, but it disables us in every aspect of our lives. We are always aware of the monster lurking around the corner. We adjust our habits, take it into account, keep going.
We tried it all. The preventive meds, the wonder cures, the diets... if any of those really worked... would all those migraineurs be lying on the couch in pain if they could be out there having a party?
If we cancel an appointment, know that hours of conflict about whether to cancel or not, hoping the attack will go away in time, or deciding if we can take another dose of the medicines to feel well enough to go, went ahead of that call.
We want to live our lives, just as you do. But until a REAL cure is found, sometimes we just can't.

If i complain about it on social media, it's not about getting attention on my person. It's about getting some understanding for a brain disease that is very disabling, but is still very misunderstood in society as well as in science.
We need more understanding, and more knowledge.

If you want to help:
-try reading a bit about it online (but search for real scientific articles, not the wonder-cure guru's)
-ask a migraineur what you can do to help 
Ask if they are ok.
Family members:
Close the curtains, turn off the tv/stereo or at least turn down the sound.
Ask if you can get them anything...
Bring them home. Or bring them a blanket.
Most important: Be there for them. Often just being there, acknowledging, is enough. We must face the pain alone, but it's good to have someone to mentally (or sometimes also physically) hold your hand until it's over.
If you are not a family member:
Maybe babysit their kids during an attack? Walk their dog?
Bring some groceries so they can hide in their home for a few days till they feel better?
Offer to take over a task at work or at home after an attack, because catching up after having to drop everything at an inconvenient time can be overwhelming... )
-donate to brain research 
-above all: don't judge. 

Thank you.


(images are by Kameeri, which is me! You can follow me on instagram @Kameeri_art for more migraine comics, or enjoy all the other work i made on 'good days' ;)  )

donderdag, november 01, 2012

Wat de gek ervoor geeft.

Ik maak kunst. Of Kunst. Dat maakt mij niet uit. Ik heb in ieder geval genoeg werkervaring op het creatieve vlak en om te durven zeggen dat het inmiddels geen amateurkunst meer is. Het is misschien te kleurrijk, of te vrolijk voor je smaak. Je hoeft er niet van te houden. Maar het is wel echt. Echte verf op een echt doek. Met echte uren werk erin. Soms knarsetandend. Puzzelend op de compositie. Soms druk kwastend om het beeld in mijn hoofd op het doek te 'vangen' voordat het zijn energie verliest. Zoekend naar precies de kleuren die ik bedoel. Worstelend met de verf en het penseel om iets tastbaars te maken dat iemand dan weer boven zijn bank kan hangen omdat de kleur zo goed past. Of omdat het vogeltje zo leuk kijkt. Of omdat het haar doet denken aan rode kersjes op een zomerse middag.

Veel mensen reageren enthousiast op mijn schilderijen en regelmatig word ik benaderd door mensen die een werk willen kopen. Soms zelfs met omschrijving aan wie ze het willen geven of waarom ze het zo graag in hun woonkamer willen ophangen. Een persoonlijk verhaal van totaal onbekenden.
Geweldig vind ik dat!
Dat ze er blij van worden, of dat ze iemand anders er blij mee willen maken. Daar word ik dan weer blij van. En daarom verkoop ik mijn originelen graag aan díe enthousiaste mensen.

En vergeleken met prijzen die ik soms in 'wachtkamer-expo's' tegenkom, is mijn werk echt niet duur. 75 euro, 175 euro, 300 misschien. Voor een origineel schilderij. Met liefde gemaakt voor degene die het ooit gaat ophangen.
Maar helaas.
Reacties genoeg maar het komt bijna nooit tot een koop.
Oké, het is natuurlijk geen bedrag dat je zomaar uitgeeft. Daar moet je wel even een nachtje over slapen. Een schilderij is tenslotte geen eerste levensbehoefte en voor wie het niet breed heeft is zo'n bedrag nuttiger te besteden. 
Dat begrijp ik best.

Maar wat ik NIET snap: Die verbaasde blik elke keer zodra mensen horen wat het kost. Een minuut geleden hoorde ik nog de mooiste verhalen over waar het zou komen te hangen, maar ineens probeert men het weg te lachen of van onderwerp te veranderen. Of ik hoor gewoon niets meer. Ineens is het schilderij helemaal niet zo "precies wat we zoeken" meer.

Maar wat zochten ze dan? Waarom loopt het initiële enthousiasme zo vaak uit op een teleurstelling voor zowel mijzelf als de potentiële koper? Daar ben ik zo langzamerhand écht benieuwd naar.

Is het probleem dat mijn werk te LEUK is? Is échte kunst depressief, somber, en onbegrijpelijk? Neem je abstracte, wat ongrijpbare schilderijen serieuzer en betaal je voor een kleurrijk schilderij liever niet meer dan een tientje? Twee tientjes?

Zou dat rendabel kunnen zijn?
Stel ik wil 1500 euro verdienen per maand. Als mensen mij, o rib uit hun lijf, twee tientjes willen betalen voor een schilderij, levert mij dat, min de kosten van een doek (50x70 cm, katoen, €14,50) en verf, nauwelijks 5 euro op. (en da's dan de makkelijke bereking nog zonder kosten van ruimte om die dingen te maken, onverkocht werk etc) Dan moet ik 300 schilderijen per maand = 14 schilderijen per dag maken.

En hoe voelt dat dan? Als ik erbij zeg dat het me een half uurtje heeft gekost, er nog 149 ongeveer dezelfde klaar liggen, en ik er volgende maand weer 300 van maak, want tijd voor iets nieuws verzinnen heb ik met zo'n tempo natuurlijk niet. Laat staan dat er iets van inspiratie bij komt kijken.
Nee... dan is die poster van dat beroemde schilderij waar die kunstenaar dagenlang aan heeft zitten penselen toch mooier! Dus dan ga je naar de Expo en koopt een door een machine aan de rol vermenigvuldigd meesterwerk met zo'n geprinte handtekening eronder en hangt dat boven je bank. In zo'n mooie aluminium lijst. Want je houdt zo van Kunst.




dinsdag, juli 19, 2011

zaterdag, juni 18, 2011

Finish it!



When your mind constantly explodes with new ideas, and you work on various projects at once... some beautiful 'starts' end up somewhere in a corner halfway finished.
I found these three canvasses, background painted, birds on wires set up in sketchy paint... only needed some feathers and eyes but they had been in that corner for over a year in that state! So i picked them up and finished the three in less then an hour!
(why didn't i do that a year ago?!?!)

Last month they were sold before I could hang them on the wall at the exposition I'm having right now at an artloving dentist in the neighbourhood.

Happy to have finished them, and happy they go to an enthousiastic home after the exposition!

woensdag, juni 15, 2011

Slakken

Het lijkt wel of alle slakken uit de buurt het liefst in mijn tuin van 9m2 bivakkeren.


Nu vind ik slakken echt best geinige wezens, met die oogjes op stokjes, mooie huisjes en alles zo rustig aan...
Helaas geldt dat 'rustig aan' weer niet voor het tempo waarin ze mijn plantjes omzetten tot slakkenpoep.

Binnen een nacht vreten ze een pot afrikaantjes leeg. De volgende nacht is mijn andijvie aan de beurt, en bloemetjes (elke soort) zijn veel lekkerder dan welk groen dan ook, dus ik heb vooral erg veel groen met afgeknaagde steeltjes in de tuin.
Doodmaken doe ik niet aan, dus ben ik in de weer met overkappingen, zand (helpt niet) en zo nu en dan een volksverhuizing.

Onderweg... 'huh, waar zijn we?!'


'Wij gaan weer mee terug hoor!'


Zo, eet smakelijk!

maandag, februari 07, 2011

vrijdag, juli 16, 2010

Sketchbook Project



I love sketchbooks, and always seem to have too many of them. Half filled with doodles and thoughts and plans for paintings.
Can one have too many sketchbooks? Well, I think not. But to actually fill one with all kinds of drawings till the last page is like a journey that's come to an end. While filling it up I flip through the previous pages often. But when a book is full, it's finished and ends up on a shelf to stay there, mostly untouched. That part of life is closed. It becomes a memory.

How special to discover 'The Sketchbook Project', where people from all over the world are asked to fill a sketchbook and return it, which will then be displayed in an art library where people can 'read' the sketchbooks! This way the pages will be viewed by all kinds of people in various places. What a chance to 'speak' to people on the other side of the world via drawings and doodles!
Somehow strange, because specially these sketchbooks are often so personal, but i guess that's the beauty of reading them.

I immediately ordered one of those sketchbooks and can't wait till it arrives.
Hope i can fill this one up without hesitation or fear because of perfectionism...