Wat de gek ervoor geeft.

Ik maak kunst. Of Kunst. Dat maakt mij niet uit. Ik heb in ieder geval genoeg werkervaring op het creatieve vlak en om te durven zeggen dat het inmiddels geen amateurkunst meer is. Het is misschien te kleurrijk, of te vrolijk voor je smaak. Je hoeft er niet van te houden. Maar het is wel echt. Echte verf op een echt doek. Met echte uren werk erin. Soms knarsetandend. Puzzelend op de compositie. Soms druk kwastend om het beeld in mijn hoofd op het doek te 'vangen' voordat het zijn energie verliest. Zoekend naar precies de kleuren die ik bedoel. Worstelend met de verf en het penseel om iets tastbaars te maken dat iemand dan weer boven zijn bank kan hangen omdat de kleur zo goed past. Of omdat het vogeltje zo leuk kijkt. Of omdat het haar doet denken aan rode kersjes op een zomerse middag.

Veel mensen reageren enthousiast op mijn schilderijen en regelmatig word ik benaderd door mensen die een werk willen kopen. Soms zelfs met omschrijving aan wie ze het willen geven of waarom ze het zo graag in hun woonkamer willen ophangen. Een persoonlijk verhaal van totaal onbekenden.
Geweldig vind ik dat!
Dat ze er blij van worden, of dat ze iemand anders er blij mee willen maken. Daar word ik dan weer blij van. En daarom verkoop ik mijn originelen graag aan díe enthousiaste mensen.

En vergeleken met prijzen die ik soms in 'wachtkamer-expo's' tegenkom, is mijn werk echt niet duur. 75 euro, 175 euro, 300 misschien. Voor een origineel schilderij. Met liefde gemaakt voor degene die het ooit gaat ophangen.
Maar helaas.
Reacties genoeg maar het komt bijna nooit tot een koop.

Oké, het is natuurlijk geen bedrag dat je zomaar uitgeeft. Daar moet je wel even een nachtje over slapen. Een schilderij is tenslotte geen eerste levensbehoefte en voor wie het niet breed heeft is zo'n bedrag nuttiger te besteden. 

Dat begrijp ik best.

Maar wat ik NIET snap: Die verbaasde blik elke keer zodra mensen horen wat het kost. Een minuut geleden hoorde ik nog de mooiste verhalen over waar het zou komen te hangen, maar ineens probeert men het weg te lachen of van onderwerp te veranderen. Of ik hoor gewoon niets meer. Ineens is het schilderij helemaal niet zo "precies wat we zoeken" meer.

Maar wat zochten ze dan? Waarom loopt het initiële enthousiasme zo vaak uit op een teleurstelling voor zowel mijzelf als de potentiële koper? Daar ben ik zo langzamerhand écht benieuwd naar.

Is het probleem dat mijn werk te LEUK is? Is échte kunst depressief, somber, en onbegrijpelijk? Neem je abstracte, wat ongrijpbare schilderijen serieuzer en betaal je voor een kleurrijk schilderij liever niet meer dan een tientje? Twee tientjes?

Zou dat rendabel kunnen zijn?
Stel ik wil 1500 euro verdienen per maand. Als mensen mij, o rib uit hun lijf, twee tientjes willen betalen voor een schilderij, levert mij dat, min de kosten van een doek (50x70 cm, katoen, €14,50) en verf, nauwelijks 5 euro op. (en da's dan de makkelijke bereking nog zonder kosten van ruimte om die dingen te maken, onverkocht werk etc) Dan moet ik 300 schilderijen per maand = 14 schilderijen per dag maken.

En hoe voelt dat dan? Als ik erbij zeg dat het me een half uurtje heeft gekost, er nog 149 ongeveer dezelfde klaar liggen, en ik er volgende maand weer 300 van maak, want tijd voor iets nieuws verzinnen heb ik met zo'n tempo natuurlijk niet. Laat staan dat er iets van inspiratie bij komt kijken.
Nee... dan is die poster van dat beroemde schilderij waar die kunstenaar dagenlang aan heeft zitten penselen toch mooier! Dus dan ga je naar de Expo en koopt een door een machine aan de rol vermenigvuldigd meesterwerk met zo'n geprinte handtekening eronder en hangt dat boven je bank. In zo'n mooie aluminium lijst. Want je houdt zo van Kunst.